Feronia (Φερόνια)

του Γιάννη Λεριάδη

Έχοντας πολλά στο μυαλό, ψάχνοντας για πάντα το καλό

Βλέποντας την φλόγα μέσα σου, μεγάλα θα ήταν τα έργα σου

Βλέποντας τα συντρίμμια στην πόλη, κείτονταν νεκροί όλοι

Τι καταστροφή και αυτή, στίγμα χαραγμένο στην ψυχή,

καταστρεμένη τώρα η Feronia, μα η μνήμη της αιώνια.

Τα δάκρυα κυλούν σαν ρεύμα, μην έχοντας πια δύναμη το πνεύμα,

το σκοτάδι κυλά στο έδαφος, μα εσύ θα είσαι ανέπαφος,

αληθινός σωτήρας και προφήτης, της αβύσσου μέγας δύτης.

Λεπίδες στον δρόμο, με κόκκινες κηλίδες, διαγράφονται πια οι άσπρες ηλιαχτίδες.

Χωρίς σκοπό, χωρίς φωνή, μια για πάντα η σιωπή.

Μα τι είναι αυτό, μέσα στο μαύρο μελανό, ένα φως, άσπρο λαμπερό!
Μια δυνατή ελπίδα, πίσω θα φέρει την ηλιαχτίδα.

Μετά από πολύ πόνο, μετά από αυτό τον άθλιο πόλεμο,

η δύναμη της σωτηρίας και η αγάπη, ένα φως ζηλευτό σαν πανέμορφο άτι,

ένα κατάλευκο φως εκπέμπει η ψυχή σου, ένα φως, το φως της δύναμης σου.

Σκάει από μέσα, σαν βόμβα πυρηνική, λάμψη η οποία ξαναφέρνει την πνοή.

Στους νεκροζώντανους και στους Μελανωμένους, σε αυτούς τους τρισκαταραμένους,

Μελανωμένοι αρχίζουν να ξαναδείχνουν ανθρωπιά, άνθρωποι ξαναγίνονται, χωρίς αμφιβολία πια.

Άγγελος με τεράστια δύναμη, πολεμώντας το σκοτάδι,

όπλο σου λευκό σπαθί ιπποτικό, γυαλιστερό, κειμήλιο ιερό.

Η ώρα που το καλό θα δυναμώσει, θα εξοντώσει το κακό,

μια νέα αρχή, χωρίς απιστία, ένα ξεκίνημα χωρίς αδυναμία.

Ώρα να αρχίσουμε μια νέα ιστορία, κι ας μην έχει πια ρόλο η αμαρτία.