Κυριακή 18 Μαΐου 2014

Η μυρωδιά της κληρονομικότητας

     Γωνία Χορτατσών και αρχή Α. Παπανδρέου βρισκόταν το σπίτι της κυρίας Μυρτώ με έναν πανέμορφο κήπο που δεν ταίριαζε στην πόλη. Η κυρία Μυρτώ ήταν μια μεγάλη γυναίκα, μοναχική και πολύ οξύθυμη.  Σαν ήμουν παιδί πάντα την θυμάμαι να μας φωνάζει άλλοτε και άλλοτε να μας μαλώνει. Καθώς ποτέ της δεν απέκτησε δικό της παιδί, νομίζαμε τότε ότι απλά ήθελε να εκτονώνεται πάνω μας. Και φυσικά "μην πειράξει ποτέ κανείς τον κήπο της", γιατί κινδύνευε να κάνει μαραθώνιο για να ξεφύγει. Ούτε με τους μεγαλύτερούς μας είχε ποτέ καλές σχέσεις. Όλο γκρίνιαζε για τα σκουπίδια που πετούσαν έξω από τον κάδο, την άλλη έβρισκε αφορμή από μία φασαρία να αρχίσει να μας "τα σούρει" και φυσικά δεν τολμούσαμε την μουσική να δυναμώσουμε, διότι ήταν ικανή να φέρει τα πάνω κάτω.  
     Αυτή ήταν η κυρία Μυρτώ για πολλά χρόνια, ώσπου συνέβη το απρόοπτο. Ήταν Δευτέρα πρωί και όπως κάθε καθημερινή οι γονείς μου έφευγαν νωρίς από το σπίτι για να πάνε στη δουλειά τους. Έτσι λοιπόν και εκείνη τη Δευτέρα οι γονείς μου έφυγαν νωρίς χωρίς καν να προλάβουν να με ξυπνήσουν για το σχολειό. Αρχικά ήταν όλα συνηθισμένα και καλά, τίποτα δεν φανέρωνε αυτό που επρόκειτο να συμβεί. Σαν τελείωσα το σχολείο, είδα το πρώτο σημάδι: η κυρία Μυρτώ έξω από το σχολείο να με περιμένει. Απόρησα για την παρουσία της στο σχολείο αλλά και για την παρουσία και άλλων γειτόνων εκεί. Όλοι τους είχαν ένα βλέμμα συμπονετικό και λυπητερό ταυτόχρονα, και πριν καν προλάβω να φτάσω στην είσοδο με πλησίασε η κυρία Μυρτώ λέγοντάς μου:
      - Αγόρι μου, λυπάμαι αλλά πρέπει να φανείς δυνατός.
     Αυτό ήταν, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, δεν ήξερα πού πατούσα και πού πήγαινα, κόντεψα να λιποθυμήσω στο προαύλιο του σχολείου, γιατί κατάλαβα αυτό που εύχομαι πολλές φορές να μην είχα καταλάβει ποτέ μου. Οι γονείς μου δεν ζούσαν πλέον λόγω ενός τροχαίου δυστυχήματος. Δεν ξέρω πώς ακριβώς να ονομάσω κείνα τα συναισθήματα. Ο πόνος είναι λίγος, η θλίψη ατελής, μάλλον θα το ονομάσω ψυχικό άδειασμα. Μάλιστα. Ψυχικό άδειασμα, γιατί δεν ένιωθα απολύτως τίποτα. Ήθελα να κλάψω και δεν μπορούσα, ήθελα να θρηνήσω και δεν είχα την δύναμη, ήθελα να τους αγκαλιάσω μα πλέον δεν μπορούσα. Οι μέρες αυτές έμειναν ανεξίτηλες στην μνήμη μου και μου πήρε χρόνο να συνέλθω.
     Το μετά ήταν ακόμα πιο δύσκολο. Οι πληγές ακόμα δεν είχαν κλείσει και έπρεπε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να έρθω αντιμέτωπος με δύσκολες αποφάσεις. Μια ζωή σε Ιδρύματα με περίμενε, το ορφανοτροφείο πίστευαν σχεδόν οι πάντες ότι θα είναι το πιο κατάλληλο νέο μου σπίτι. Ε, τότε παρενέβη εκείνη, εκείνη που πάντα γκρίνιαζε για τους πάντες, παρενέβη να διαφωνήσει και να μου προσφέρει μια καινούργια ελπίδα, μια καινούργια ζωή. Όχι μόνο δεν με εγκατέλειψε αλλά αντίθετα μου πρόσφερε μια ηλιαχτίδα στον σκοτεινό μου ουρανό.
     Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες και οι πληγές πονούσαν ακόμα πολύ, μα εκείνη επέμενε τον κήπο της να μου γνωρίσει. Χωρίς διάθεση και όρεξη αλλά περισσότερο σαν εξαναγκασμός σηκώθηκα από το βαθύ μου ύπνο την θέληση της να πράξω. Ο κήπος της ήταν εντυπωσιακός από την μια του την γωνία έως την άλλη. Άρχισε να μου δείχνει πώς να φροντίζω το κάθε φυτό ξεχωριστά και να μου τονίζει ότι το καθένα χρειάζεται αγάπη για να μεγαλώσει και όταν θα μεγαλώσει θα σου προσφέρει και αυτό αγάπη. Χωρίς να το περιμένω άρχισαν οι πληγές να επουλώνονται και ο κήπος έγινε ο αγαπημένος προορισμός μου. Πέρασα πολλές ώρες στον κήπο προσφέροντας αγάπη και παίρνοντας ταυτόχρονα.
   Ύστερα από πολλά χρόνια ήρθε ο αποχωρισμός. Είχα την τύχη να γνωρίσω ένα ακόμα λουλούδι που ομορφαίνει την ζωή μου, την Τριανταφυλλιά την γυναίκα της ζωής μου. Γνωριστήκαμε ξαφνικά και ερωτευτήκαμε. Κεραυνοβόλος που λένε. Ήταν 22 και εγώ 24, όμως αυτό δεν μας εμπόδισε να παντρευτούμε μετά από ένα μήνα γνωριμίας. Η κυρία Μυρτώ δεν ήθελε το σπίτι της να αποχωριστεί μα ιδιαίτερα τον κήπο της και το σπίτι αδύνατον να μας φιλοξενήσει. Έτσι ήρθε ο αποχωρισμός, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εγκατέλειψε ο ένας τον άλλο, καθώς για να ομολογήσω την αλήθεια της απέδιδα μητρικά χαρακτηριστικά και για αυτό και της απέδιδα και μητρική αγάπη.
     Μετά από χρόνια ή γυναίκα μου ήταν έγκυος στη μονάκριβη κόρη μου. Και πριν καν καταλάβουμε πότε πέρασαν οι εννιά μήνες εκείνο το βράδυ ήταν έτοιμη να γεννήσει. Χαρούμενος από αυτό το γεγονός έτρεξα στης κυρίας Μυρτώς να της ανακοινώσω τα ευχάριστα. Μπαίνοντας στην είσοδο του κήπου, παρατήρησα ότι τα λουλούδια, τα τριαντάφυλλα είχαν για πρώτη φορά μαραθεί. Πράγμα παράξενο σκέφτηκα, γιατί στα 32 χρόνια ζωής μου δεν τα είχα ξαναδεί σε τόσο άσχημη κατάσταση. Άφησα της σκέψεις μου να περιμένουν και οδοιπόρησα προς την είσοδο του σπιτιού. Με το που εισήλθα στο σπίτι την είδα άρρωστη, ταλαιπωρημένη και παράλληλα ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού. Φαινόταν ότι δεν ήταν καλά. Με το που με είδε, έκανε νόημα δίπλα της να καθίσω. " Άκουσέ με", μου είπε. "Ήρθε η ώρα να φύγω", συμπλήρωσε βυθίζοντάς με στη θλίψη γιατί ένιωθα ότι ήξερε τι έλεγε. Μες στη θλίψη και την στεναχώρια ξέχασα να της πω τα ευχάριστα. Βγαίνοντας από το σπίτι συνειδητοποίησα  για ποιο λόγο είχαν μαραθεί τα φυτά του κήπου. Σαν καλοί φίλοι της τόσα χρόνια, συμπονούσαν μαζί της και έδειχναν την πρόθεση τους να την ακολουθήσουν. 
     Χαρά ή θλίψη, δεν ήξερα τι να αισθανθώ το επόμενο πρωί. Η ανατολή του ηλίου με βρήκε με την κόρη μου αγκαλιά, μα η κυρία Μυρτώ μάς είχε εγκαταλείψει. Από την μία ήμουν πανευτυχής για την γέννηση της κόρης μου αλλά από την άλλη ένιωθα θλίψη για την απουσία μιας γυναίκας που αγάπησα σαν μητέρα μου. Έτσι, χωρίς να το σκεφτώ, ονόμασα την κόρη μου Μυρτώ. Η δύναμη της κληρονομικότητας. Μετά από μια δεκαριά μέρες, καθώς η κόρη μου μεγάλωσε αρκετά, θέλησα το πρώτο μέρος που θα συναντήσει στην ζωή της να είναι το σπίτι όπου μεγάλωσα. Επισκεφτήκαμε, λοιπόν, το σπίτι και χωρίς να το περιμένω είδαμε τα λουλούδια να έχουν ξανανθίσει και να μοσχοβολούν από απόσταση. Φαίνεται πως η κυρία Μυρτώ συμφωνούσε και χαιρόταν για τον ερχομό της δικιάς μου Μυρτώς. Σκέφτηκα  πως  της χάρισε τη δύναμή της και την ικανότητά της με τα φυτά. Ή μάλλον τα ίδια τα φυτά ένιωσαν τον ερχομό της νέας τους Μυρτώς και για να της δείξουν την αγάπη τους άνθησαν. Όπως και να είχε, η Μυρτώ μου απέκτησε την δύναμη της κυρίας Μυρτώς και έμαθε τον κήπο να φροντίζει μα πάνω από όλα να προσφέρει αγάπη σε κάθε φυτό ξεχωριστά και όπως ισχυρίζονται πολλοί η δύναμη και η μυρωδιά της "κληρονομικότητας" ξεχειλίζουν από την Μυρτώ μου. 
     Τελικά αυτή η δύναμη ήταν αρκετά ισχυρή υπερνικώντας την δύναμη της πραγματικότητας.