Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Κατάμαυρο μηχανάκι ; Κακή ιδέα

     "Ρε συ, δεν αντέχω άλλο την μάνα μου, πραγματικά!" Αυτή είναι η Ζωή, μία έφηβη πανέμορφη κοπέλα που πάει δευτέρα Λυκείου. Όπως καταλάβατε, δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις με την μητέρα της, γιατί όπως οι περισσότερες μανάδες, λένε στα παιδιά τους την συγκεκριμένη φράση: "Πήγαινε να διαβάσεις!".
     Α! Δεν σας συστήθηκα, εγώ είμαι ο Γιάννης, ο αδελφός της Ζωής και ο γιος της κ. Αφρούλας, της μητέρας μας φυσικά. Όπως σας έλεγα, λοιπόν, είναι δύο αντίθετοι χαρακτήρες και έχουν αντίθετες απόψεις και αυτό τις περισσότερες φορές δημιουργεί συγκρούσεις στο σπίτι. Και αν με ρωτούσατε ποιος έχει δίκιο θα σας έλεγα και φυσικά η Ζωή. "Τις περισσότερες φορές οι μεγαλύτεροι δεν μας καταλαβαίνουν. Αυτό ισχύει σε όλα τα θέματα. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι εκτός από το διάβασμα έχουμε και άλλες ασχολίες και ενδιαφέροντα!". Αυτά είναι τα λόγια της Ζωής περί αυτού του θέματος. "Το πιο περίεργο και το πιο εκνευριστικό είναι ότι και να τους τα λες και να μην τους τα λες, το ίδιο κάνει! Από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει!!!" Σε αυτό θα συμφωνήσω πάλι με την Ζωή! 
     Ο μεγαλύτερος τσακωμός που έγινε, όμως, ήταν την περασμένη εβδομάδα που η Ζωή ανακοίνωσε στην μητέρα μας ότι θέλει να αγοράσει ένα κατάμαυρο μηχανάκι. Εκείνη την στιγμή η μητέρα πήρε ένα ύφος σαν να είχε χάσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα!!! "Μαμά σε παρακαλώ μην φωνάξεις, γιατί θα έχεις άδικο ό,τι και να πεις! Είμαι δεκαέξι χρονών!" είπε η Ζωή και η μητέρα μας απάντησε "ΌΧΙ! Αποκλείεται!". Η Ζώη με την σειρά της την ρώτησε "Μα γιατί ;" Η κ.Αφρούλα "τα 'χε πάρει" και της είπε: "Ζωή! Δεν είσαι ακόμα ώριμη για να οδηγάς μηχανάκι! ". Η Ζωή της αποκρίθηκε: "Α! Δεν με εμπιστεύεσαι, έτσι;" Και οι δυο σιωπούσαν για αρκετή ώρα.Έπειτα, η Ζωή θυμωμένη καθώς ήταν, μπήκε στο δωμάτιο και της έκλεισε την πόρτα με όλη της την δύναμη. Η μητέρα μου λυπημένη προσπάθησε να της αλλάξει γνώμη  αλλά ήταν μάταιο.
     Το επόμενο πρωί η Ζωή ξεκίνησε για το σχολείο κι εγώ αποφάσισα να μιλήσω στην μητέρα μου για την αδερφή μου. "Η Ζωή είναι νέα και θέλει να κάνει και να έχει ό,τι κάνουν και έχουν τα υπόλοιπα κορίτσια στην ηλικία της." Η μητέρα μου αποκρίθηκε "Α! Ναι! Και τι είναι ρε συ Γιάννη το μηχανάκι, μαγκιά; Ο κάθε άνθρωπος έχει μοναδική προσωπικότητα! Και στην τελική, η Ζωή είναι μικρή ακόμα!"  Εγώ με την σειρά μου της είπα: "Η Ζωή δεν είναι πια μωρό, μαμά ! Έχει και αγόρι .....πιθανόν! " η μαμά μου αναστατώθηκε. "Τι έχει λέει; Άπαπα! και δεν μου είπε τίποτα;" Ήθελε και αυτή να τα ακούσει. "Αφού ρε μαμά ξέρει ότι θα είσαι αντίθετη σε αυτό! Γιατί να στο πει; Για να της φωνάζεις; "Η μητέρα μου δεν απάντησε και κάθισε στο τραπέζι. Εγώ με την σειρά μου ξεκίνησα για το σχολείο.
     Το μεσημέρι που γύρισα μαζί με την Ζωή στο σπίτι και η μητέρα μου ήθελε να μιλήσει ιδιαιτέρως μαζί της, παρόλο που δεν άκουγα τι είπαν, ένα ήταν το καλό ότι στο τέλος αγκαλιάστηκαν. Από τον θάνατο του πατέρα μου και μετά είχαν να αγκαλιαστούν. Μόλις τελείωσαν, έτρεξα και ρώτησα τη Ζωή τι είπαν και μου απάντησε: "Όλα καλά ! Μου είπε ότι έχω δίκιο και τέτοια ! Αλλά δεν ξέρω αν πραγματικά άλλαξε η μαμά!!" Κι εγώ της απάντησα: "Πιθανόν να άλλαξε απότομα!" Κι αυτή μου αποκρίθηκε. "Ρε, μέχρι που μου είπε ότι θέλει να γνωρίσει τον Χρήστο από κοντά ! " Για να μην σας τα τα πολυλογώ, την επόμενη ημέρα γυρίζει από το σχολείο με το αγόρι της και βλέπει στην αυλή του σπιτιού μας ένα κατάμαυρο μηχανάκι ολόδικό της ......δεν γίνεται να μην κάνω σχόλιο ...Α! την ............ ! Δεν θα πάω εγώ δευτέρα Λυκείου ...δεν θα πάω...!