Σου γράφω με όση ευγένεια μου έχει απομείνει….
Κάπου στα δικά της θεμέλια σ' αντικρίζω φωνάζοντάς μου να
ισορροπώ…
Την χάνω την ευγένειά μου.
Τίποτα δεν μου λείπει πολύ !!!
Λίγο, μονάχα λίγο, όσο και η ευγένειά μου ακόμα υπάρχει….
Αν τη χάσω, ΣΕ χάνω ….δεν το μπορώ!!!
Φαντάσου έναν άνθρωπο δίχως ευγένεια και δίχως εσένα ….
Σα να μη λέγεται άνθρωπος !!!
Και κάπου εδώ αληθεύουν εκείνες οι ώρες….
Τα θλιμμένα βλέφαρα που χτυπούσαν στον κάθε σου χτύπο…
Δεν υπερβάλλω, θυμήσου….
Όταν έκλεισα αυτή την πόρτα φώναξα…
Δίχως σου θα χαθώ στην πορεία…..!!!!
Ποιος να μιλήσει πρώτος μπροστά στην αγάπη
Ποιος θα τολμήσει να διακόψει εκείνο το όνειρο
Ποιος άπιστος θα ξεγελάσει την πιο αιώνια πίστη
Ποιος ρεαλισμός θα βρεθεί να πει πως είναι σωστός
Πόσα ψέματα θα ξεγελάσουν την αθωότητά σου
Ποιος θα σου πει πως όποιος ενοχλήσει την αγάπη διαπράττει
φόνο
Με τι λόγια να σου εξηγήσω πως πέρα απ την αγάπη μου θα σου
αφηγούμαι συνεχείς πτώσεις
Όταν σ' αγαπώ θα σου μιλάω για χρώματα και σταγόνες βροχής
Όταν σ' αγαπώ θα σου απαντώ με χαμόγελα
Όταν σ' αγαπώ δε θα ρθω καν….
Θα
βρίσκομαι σαν υπομονή στο πλευρό σου…
Και θα με βλέπεις πιο όμορφα και απ' τον πιο ηλιόλουστο κήπο
Θα
συναντήσει η ευγένειά μου την παντοτινή ευγένεια της ψυχής σου
Τότε θα αρχίσω να
λέγομαι άνθρωπος….Με δυο ζευγάρια μάτια και τον υπέρτατο σεβασμό της ζωής σου…
Ευχαριστώ, που αντικρίζω το
ασφαλέστερο μέρος σου….!!!
